Overal ter wereld bestaan
doveninstituten die als doel hebben aangepast onderwijs te geven aan kinderen
die weinig of niets kunnen horen. Dit begon allemaal met een initiatief van de
priester Abbé Charles Michel de l’Epée. In 1760
begon hij in Parijs dove mensen te onderwijzen en richtte hij een school voor
hen op. Hij was daarmee de eerste en bracht zo licht in de wereld van dove mensen. Voordat hij met zijn klassikale onderwijs begon, waren deze mensen meestal van de samenleving afgesloten. Behalve de gelukkigen die individueel onderwijs kregen, kon een dove eigenlijk niets behalve zien en eenvoudige handelingen verrichten. De l’Epée maakte in zijn onderwijs gebruik van handgebaren en het eenhandige vingeralfabet. De invloed van De l’Epée kan als immens worden beschouwd, want er volgde een stormachtige ontwikkeling van het internationale dovenonderwijs. Hij gaf openbare demonstratielessen en ook les aan horende personen uit diverse landen in Europa; deze richtten vervolgens dovenscholen in hun eigen land op.
Het werk wat De L’Epée en ook anderen gedaan hebben om dove mensen te bevrijden van de boeien van eenzaamheid en armoede, heeft mij geïnspireerd om een overzicht van de ontstaansgeschiedenis van dovenscholen in Europa te maken.
Een uitgebreide beschrijving van de Geschiedenis van oudste dovenscholen in Europa is te vinden op de website van de Koninklijke EffathaGuyot Groep: www.effathaguyot.nl (onder het kopje ‘Informatie’ en vervolgens onder ‘Geschiedenis’).
Bron: Henk Betten
