'Ze is z? blij als ik haar ophaal. Ik hou ontzettend van haar'

uurtje te wandelen, iedere keer hetzelfde rondje. Annika is enorm gericht op de zon. Daar geniet ze echt van, ze kijkt steeds omhoog. Eenmaal terug in huis drinken we weer wat, ik blaas een ballon voor haar op en dan breng ik haar weer naar huis. Van minuut volgen we hetzelfde ritueel. Annika's agenda wordt letterlijk van dag tot dag als een stripboek ingetekend. Wanneer hier ook maar een beetje vanaf geweken wordt, dan raakt ze in paniek. Maar het is geweldig om te merken hoe blij het meisje is wanneer ik haar op kom halen."

Van Pierlo kwam in contact met Viataal via haar dochter, die er werkt. Een aantal jaren geleden kwam er een nieuwe pupil wonen, afkomstig uit een rijke familie, die meteen een vrijwilliger kreeg toegekend. "En dit terwijl Annika al twee jaar wacht", vertelde haar dochter verontwaardigd. "Kan ik haar dan niet gaan ophalen?", opperde Van Pierlo. Dat doet ze inmiddels drie jaar met ontzettend veel plezier. "Als ik kom probeert Annika me binnen haar beperkte gezichtsveld te zien en dan straalt ze alsof ik een engel ben. Het is nauwelijks mogelijk om haar iets te leren. Maar ze durft nu wel onze hond te aaien. Dat is al iets heel moois."

Er is bij Viataal een groot tekort aan één op één vrijwilligers. "Terwijl echt iedereen het kan. Het is een kwestie van leren aanvoelen wat iemand kan en wil en natuurlijk word je daarin begeleid. Ik ben opgevoed vanuit het idee dat je er niet alleen voor jezelf bent. Het is goed om anderen te helpen. Ik voel me enorm gewaardeerd door Annika en dat is heel fijn. Af en toe gaan we samen naar een terrasje toe en dan wordt er wel eens gevraagd of ze mijn dochter is. Dat is natuurlijk niet zo, maar ik hou wel ontzettend veel van d'r."

Bron: Brabants Dagblad / DovenTV